De kracht van delen

De vooravond van een nieuw levensjaar is een waardevol moment om terug te kijken. Ik besluit er eens rustig voor te gaan zitten. Al snel zie ik de beelden van ‘processen doorgemaakt, activiteiten opgestart, milestones gerealiseerd en ideeën geparkeerd’. Op m’n werkkamer hangt een blad aan de muur waar ik alle ideeën opschrijf die in me oppoppen en waar ik (ooit) iets mee wil. Van dat blad is het afgelopen jaar het nodige afgegumd: een mooie huisstijl, een nieuwe praktijkruimte, het opzetten van relatiecoaching, de lancering van mijn site. Mooie projecten die al een tijdje op mijn verlanglijstje stonden en in mijn 45ste levensjaar concreet vorm hebben gekregen.

Natuurlijk, -ik- zou -ik- niet zijn, als afgelopen week alweer 2 nieuwe ideeën aan het muurblad zijn toevertrouwd. Er is immers altijd wel een idee in mij aan het twinkelen. En opnieuw terugkijkende realiseer ik me: de allermooiste ‘twinkel’ van mijn 44ste naar mijn 45ste levensjaar is het platform ‘vRouwen aan de keukentafel’. Zeven jaar na het onverwachte vertrek van Maike, vijf jaar na de publicatie van Bedje in de wolken en vier jaar extra rijping van het idee (en van mezelf) zijn nodig geweest om dit platform te creëren. Een platform voor vrouwen van alle leeftijden die (ooit) een kind hebben verloren. Recent verlies, lang geleden verlies, pasgeboren verlies of volwassen verlies. Verlies dat gedeeld wil worden. Eigen- en samenkracht om verlies aan te (durven) kijken en de vrije ruimte tot het delen ervan.

Ik heb het zelf zo gemist: het kunnen delen van mijn ervaringen over het verlies van Maike. Forums waren niet mijn manier (hoe leuk ik schrijven ook vind) en in mijn omgeving trof ik weinig vrouwen die hetzelfde hadden meegemaakt. Wat was ik blij met die lieve en alerte collega (dank Ellen!) die mij in contact bracht met een vrouw (hoe bijzonder, ook ‘een’ Ellen) die hetzelfde had meegemaakt en op eenzelfde manier in het leven, en helaas ook in de dood, stond. Dat gevoel van kunnen delen, dat was zo belangrijk. Niet uit te hoeven leggen in welke achtbaan ik terecht was gekomen toen Maike overleed. Te ervaren dat schuldgevoel zo normaal is. Te zien dat mijn verdriet niet te pijnlijk voor haar was: ze had het immers zelf meegemaakt, dus ze wist wat was het was. Geen goedbedoeld ‘kop op’ te hoeven horen, daar waar mijn pijn soms te pijnlijk voor anderen was.

De concrete uitwerking startte aan het begin van een nieuw jaar. In januari 2014 besloot ik om vRouwen aan de keukentafel concreet uit te werken in de vorm van een door-leef-dag. Na omzwervingen via locaties en mooie ontmoetingen, vond ik via een oproep op LinkedIn een prachtige plek in landelijk Brabant. Veel, zo niet alles, was mogelijk en alles, echt alles, klopte. Dus op de vroege zaterdagmorgen van 28 juni 2014 vertrok ik met een kofferbak vol spullen naar De Schaapshoeve in Langenboom voor de eerste Keukentafel om drie vrouwen te ontvangen. Elke vrouw met haar eigen verhaal. Elke vrouw met haar eigen proces. Elke vrouw met haar eigen mooie kind. Met het besef hoe belangrijk het is om ook overleden kinderen een naam en plek te geven in deze wereld. Om vast te pakken en weer los te laten.

Rouw is een reis van erkennen dat het verlies de realiteit is. Van het herkennen van de gevoelens die door het verlies worden opgeroepen, van het uiten van deze gevoelens op jouw eigen manier. Van het verkennen van je veranderde wereld en je veranderde ik. Van het hervinden van je eigen kracht en van jezelf. Van het herijken van je kijk op de wereld en je kijk op het leven. En tenslotte, tenslotte is rouw een reis van je opnieuw verbinden: met jezelf, met de wereld en de mensen om je heen. Zin beleven en zin geven, zoals het leven bedoeld is.

Een prachtige, intense dag was het, zaterdag 28 juni. We hebben plek gegeven, vastgepakt en losgelaten. Erkent, herkent, verkent. En opnieuw de verbinding gemaakt. Prachtige evaluaties werden er geschreven bij de afronding van de dag:

‘Fijn dat ik mocht zijn, met alles wat er was…. Dank voor het aanraken op verschillende momenten en op diverse manier. Ik gun dit andere vrouwen en mannen ook.’

‘Bedankt….ontzettend bedankt voor deze dag! Mijn hoofd zit vol, maar mijn hart ook. Mijn belangrijkste les van vandaag gaat over het woord ‘schaamte’. Zo voelt het inderdaad al een jaar, maar ik herkende het niet. Eyeopener!!! Wens je nog veel mooie ‘vRouwen aan de keukentafel’ dagen en alle goeds voor jou en Joep. Maar vooral: bedankt lieve Maike.’

‘Vanaf onze eerste ontmoeting voelde het al goed. Raar he, dat iemand dat zegt die altijd dacht erg rationeel te zijn… Een fijne dag met fijne mensen, om te herinneren en te verbinden. En verbonden….dat zijn we ieder op onze eigen manier. Dank je wel!’

Woorden uit het hart. Ik koester ze, omdat ze de komst & het vertrek van Maike zo ongelooflijk bevestigen in zin beleven in & zin geven aan -het leven-.

Voorjaar 2014. In mijn favoriet IJsland kreeg ik van zoonlief voor moederdag een prachtig cadeau:

Om elke dag iets in te schrijven. Vijf levensjaren lang, 1826 dagdagelijkse twinkelingen. En die allereerste....die allereerste zin gaat volgende week zijn:

45 jaar ..... ik heb het leven lief!