Een juiste balans tussen welzijn en welvaart begint met (wel)zorg voor elkaar!

Hij zit nooit om een praatje verlegen, mijn bijna-buurman van over de 80 jaar. Zo ook vandaag. Hij vertelt dat hij naar het ziekenhuis moet voor een ingreep aan zijn gezicht. Zelf heeft hij geen auto, zijn vrouw woont in een verpleegtehuis. Zijn kinderen, tevens dorpsgenoten, hebben het te druk om hem naar het ziekenhuis te brengen.

Hij maakt zich er al een paar dagen zorgen over of de taxi wel op tijd zal zijn om hem naar het ziekenhuis te brengen. Het lijkt triviaal, maar in het dagelijks leven van deze dorpsgenoot, is dit levensgrote ‘piekerij’ waar zijn hoofd stevig mee vol zit. Ik merk dat het mij ook bezighoud, zijn taxivraagstuk. ‘Hoe welzorgend zijn we in ons welvarend zijn?’ komt er in me op. ‘We doen het best goed,’ weet ik mezelf te vertellen op basis van de cijfers. En tegelijkertijd weet en vind ik: ‘Het kan altijd beter’.

Feit is dat we het in Nederland op mantelzorggebied zo slecht nog niet doen. 1 miljoen werknemers is niet alleen werknemer, maar ook mantelzorger van een hulpbehoevende naaste. Dit kan een dementerende ouder zijn, een gehandicapt kind dat meer dan ‘normale’ zorg nodig heeft, een partner die ernstig ziek is. Maar ook een goede vriend of vriendin die zorg nodig heeft, maakt van degene die deze zorg verleent, een mantelzorger. Als je met mantelzorgers spreekt, dan geven ze unaniem aan het heel normaal te vinden mantelzorgtaken te verrichten, ook al kan dat emotioneel zwaar zijn. Sterker nog, 20% van de mantelzorgers realiseert zich niet eens mantelzorger te zijn. Over (onbaatzuchtig) welzorgend-zijn gesproken.

Tijdens een recente Werk&Mantelzorg projectvergadering bleek dat de AWVN heeft geconcludeerd dat in 10% van de 2011 cao akkoorden een afspraak is gemaakt over mantelzorg. Een verheugende ontwikkeling! Steeds meer bedrijven zien het belang van het thema mantelzorg en gaan ermee aan de slag. Top down werken aan bewustwording, om mantelzorgende werknemers bottom up uit te nodigen met hun leidinggevende in gesprek te gaan over hun werk-privé balans, of anders gesteld, hun werk-zorg balans. Met gedeelde verantwoordelijkheid voor het vinden van maatwerkoplossingen die nodig zijn om zowel op het werk als thuis lekker te blijven ‘functioneren’. Geld kost het bijna niet, deze maatwerkoplossingen. Aandacht en een gesprek, dat vraagt het. Dat is qua investering te overzien. Toch?!

Ik hoop dat de werkgevers van de kinderen van mijn bijna-buurman het thema ook op de agenda zetten. Zo geven zij hen namelijk de ruimte aan te geven welke mantelzorgtaken nodig zijn voor hun hulpbehoevende vader, èn krijgen ze de ruimte om deze zorg daadwerkelijk te geven. Zodat vader zijn hoofd kan gebruiken voor positieve gedachten en geniet van zijn dagelijkse wandeling.

En (ook) deze week ben ik blij met de vrijheid van mijn zelfstandig ondernemerschap en Het Nieuwe Werken. De afspraak met mijn coachklant verschuif ik iets, om mijn bijna-buurman naar het ziekenhuis te kunnen brengen en halen a.s. vrijdag. Zorg voor elkaar….het hoeft niet altijd groot te zijn. Vanzelfsprekend is het wel, welzorgend-zijn. Fijn is het ook, om iets voor een ander te doen. En laten we dat vooral zo (maken èn) houden!