Een leven lang leren

April 2018 overleed mijn vader. Onze verstandhouding was soms best ingewikkeld: in zijn ogen deed ik regelmatig de dingen niet goed. De keuzes die ik maakte of juist niet maakte. De dingen die ik deed en die in zijn ogen echt anders moesten. Bizar hoe gevoelig ik voor zijn reactie kon zijn, ook als volwassene. Ik slikte, dacht ‘ach laat maar, hij heeft het niet gemakkelijk’. En tegelijkertijd raakte het me door in zijn oordeel ook de afwijzing te voelen voor wie ik toen was.

De afgelopen maanden ben ik mezelf aan het verrassen. Ik geef meer aan hoe de dingen voor mij zijn. Ik maak keuzes of gun mezelf bedenktijd als ik het nog niet weet. Ga lastige gesprekken toch aan, ook als ik weet dat de ander een andere mening heeft. En ik zeg nee als iets voor mij niet goed voelt.

Bizar om te beseffen dat ik het nu kan (en doe, en durf) omdat mijn vader nu niet meer tegen me kan zeggen dat ik het niet goed doe.

In mijn vak noemen we dit het ontwikkelen van persoonlijk leiderschap. Van Ik-sterkte. Het voelt bevrijdend, het voelt verdrietig en het voelt goed. Kleine meisjes worden groot, op sommige thema’s pas als ze 49 zijn.

Kijk papa, ik spreek me uit.
Met zonder jou.