Feedback wordt Fearfeed

Dat je zo erg je best doet, om maar niet van je manager te horen te krijgen dat je het niet goed doet.
Dat het zo spannend is om voor je mening uit te komen, bang dat je er naast zit en gek wordt aangekeken.
Dat je voor iets geen oplossing weet. Schrik, dat kan niet, want jij bent immers de expert of de manager.
Dat je in je lunchpauze achter je pc blijft zitten, omdat je geen leuk verhaal te vertellen hebt. Denk je.
Dat je je onrustig afvraagt of je wel de kennis hebt om dat nieuwe project uit te voeren. Stress, hoe moet je het aanpakken?

Of je nou topbestuurder bent of een net afgestudeerde starter, onzekere stemmetjes kennen we allemaal. Het zijn angsten van ooit, uit onze kindtijd. Angsten die ook in het volwassen leven belemmerend kunnen zijn voor de eigen ontwikkeling èn voor een transparante, lerende samenwerking.

Ik geloof erin dat, als ik de verantwoordelijkheid voor mijn onzekere gedachten neem door deze uit te spreken, er ruimte ontstaat om te leren. Niet alleen voor mezelf. Want ook de ander kan door inzicht in mijn onzekere gedachte(n) iets over mij (en hoogstwaarschijnlijk ook iets over zichzelf) leren. En dat bevordert het begrip, de comunicatie, de samenwerking en de werksfeer. Heb ik nog niet over hoe fijn het voelt om uit te spreken waar ik onzeker over ben.

Van Feedback naar Fearfeed … elkaar ‘voeden’ met de stemmetjes die in ons praten. Het zou zo maar kunnen dat het geven van feedback dan niet meer nodig is. Weet je wat ik denk? Dat de wereld er sowieso een stuk begripvoller en coöperatiever door wordt!