Zoekend talent
april 15, 2019De glazen vloer
april 15, 2019Als kind tekende ik altijd een paddestoel: een heuse rood-met-witte-stippen en een rokende schoorsteen. Toen mijn vader begin dit jaar in het ziekenhuis lag met boven zijn hoofd een leeg prikbord, besloot ik om niet zoonlief aan het tekenen te zetten, en zelf weer zo’n ouderwetse paddestoel-tekening te maken.
Toen vorige week aan het begin van drie intensieve en mooie opleidingsdagen mij gevraagd werd mijn gezin van herkomst te tekenen, tekende ik opnieuw de paddestoel. Vuurrood, met drie witte stippen.
‘Waar staat de kleur rood voor jou voor?’, vroeg de docent. ‘Liefde’, kwam in me op.
‘Vanwaar drie stippen?’, was zijn tweede vraag. ‘Voor de vader, de zoon en de heilige geest’, hoorde ik mezelf zeggen. Mijn vader was een gelovig man, opgegroeid in het katholieke Zuid Limburg.
‘Wat bracht je ertoe om de tekening te maken toen hij in het ziekenhuis lag?’ Op die vraag kon ik niet gelijk antwoord geven, ‘het lege prikbord vullen’ voelde te gemakkelijk.
Totdat ik terug naar huis reed, en in een flits het complete beeld zag.
Geloof. Hoop. Liefde.
Toen kwamen de tranen. Over de loyaliteit aan het familiesysteem en de onmacht van het verdriet dat daarin leefde.
Hoop doet leven. Liefde doet geloven. In het vertrouwen dat er altijd positiviteit te zien is. Als je wilt.