Gewoon normaal -doen-

Naast mijn werk voor en met Qidos, ben ik betrokken bij Emma at Work. Twee prachtige bedrijven met een eigen missie en een mooie gezamenlijkheid: het agenderen van en concreet vorm geven aan een maatschappelijk thema.

Daar waar Qidos zich nauw betrokken voelt bij het vergroten van de combinatie van werk & mantelzorg in werk(gev)end Nederland, is het de missie van Emma at Work om voor jongeren tussen 15 en 25 jaar met een lichamelijke chronische ziekte of beperking, werkkansen op maat te creëren. Beide organisaties richten zich daarmee op het ‘werkend’ krijgen en houden van mens en werk, en het blijvend en passend inzetten van talenten.

Inclusief ondernemen
De missies van Qidos en Emma at Work zijn uit bevlogenheid ontstane voorlopers. Voorlopers van de landelijke ontwikkelingen betreffende inclusief ondernemerschap die de afgelopen jaren in gang zijn gezet, mede door de inwerkingtreding van de Participatiewet per 1 januari jl. Een inclusieve arbeidsorganisatie is ‘een organisatie die optimaal gebruik maakt van de diversiteit van talenten en vermogens op de arbeidsmarkt. Het is een organisatie waarin iedereen in staat wordt gesteld om naar vermogen bij te dragen aan het bedrijfsresultaat’. Een mooie definitie, en zo waar(devol).

Anders of heel normaal?
Wat mij tegelijkertijd zo triggert, is dat we in een maatschappij en tijdgeest leven waarin veel mensen worden gelabeld. We zien dat in het groot in de gezondheidszorg, wetgeving en beleid. En evengoed labelen we in het klein. Laatst kwam er een vriendje bij zoonlief op bezoek die zich voorstelde met: ‘Ik ben Tom en ik heb ADHD’. Au. Want wat maakt Tom met de toevoeging ADHD anders voor mij? Voor mij is hij Tom die wellicht iets drukker is in zijn aanwezigheid. Ik ken het zelf ook, op bepaalde momenten wat drukker zijn. Bijvoorbeeld als ik ergens enthousiast over ben. Stuiteren Tom en ik samen even door het huis, wel zo gezellig.

Gelijkwaardige plek voor iedereen
Ik heb nagedacht over wat mij zo raakt in het labelen. Waarom is het niet heel normaal dat ieder mens recht heeft op een gelijkwaardige plek tussen alle andere mensen? Een plek voor iedereen die deel uitmaakt van onze Nederlandse (beroeps)bevolking. Waarom zijn we zo geneigd om (onbewust) te denken en handelen in uitsluiten (‘jij bent anders’) om vervolgens weer door beleid, regelingen of doelgroepenbepaling in te sluiten (‘je mag erbij’)? De vraag is of de persoon in kwestie de insluiting als een werkelijk warm welkom ervaart. Hij of zij heeft immers eerst (ongewild) een stempel gekregen.

Eigen Waarde en/of Economische Waarde?
Laten we een voorbeeld nemen aan het rentmeesterschap van ooit. Je erft iets, dat neem je volledig tot je met iedereen en alles wat erbij hoort, daar zorg je heel goed voor en dat geef je vervolgens door aan de volgende generatie. Ooit hebben we van ‘het vanzelfsprekend alles en iedereen insluiten‘ het ‘beste en meest efficiënte’ gemaakt. Terwijl we allemaal wel ‘iets’ hebben, niemand is immers perfect. We worden geacht te voldoen aan een functiebeschrijving of rol dat ideaalplaatje heet. Economische Waarde voorop. Ik pleit voor het inzetten en ontwikkelen van Eigen Waarde. Het creëren van een individuele plek voor dat wat elk mens te bieden heeft op basis van zijn/haar kwaliteiten, talenten en mogelijkheden. ‘Gewoon’, zonder specifiek beleid of specifieke doelgroep.

Want één ding weet ik zeker: door eigenwaarde ontstaat economische waarde. Vanuit de duidelijkheid en het fijne gevoel van een vanzelfsprekende werkplek voor elk individu. Kijk maar eens op Emma at Work en het Havenbedrijf. Meedoen en meetellen, iedereen gelijkwaardig uniek. Mijn oproep, op zijn Hollands vrij vertaald: laten we samen gewoon normaal zijn en doen, dan is iedereen al gek genoeg!