Het Bewaarde Land

Zondagmiddag, 13 uur. Na een zonnige ochtend binnenkeutelen, stappen we uit de auto. Charmante kniehoge rode regenlaarzen waar Roodkapje oprecht jaloers op zou zijn geweest, onze nette muiltjes regen- en modderveilig in de achterbak voor een borrel na afloop. Gewapend met stippeltjesparaplu’s, een EHBO-kit (je weet maar nooit) en flesjes water. Muggenspul zijn we vergeten, typisch gevalletje van jammerrrrr. Een illuster gezelschap, dat is het. Twee vrouwen, twee meiden en een jongen. Het vrouwelijke spat er vanaf. Roze sjaals, een roze jas een roze rok. Alsof we het afgesproken hebben. En daar gaan we. De Vijf op weg naar Het Bewaarde Land. Het zou de titel van een jeugdboek kunnen zijn.

De kids wijzen de weg, ze weten waar we moeten zijn. Al twee vrijdagen struinen ze met hun klas natuurgebied de Kampina af. Althans, een deel daarvan, voor de gelegenheid omgedoopt tot Het Bewaarde Land (www.hetbewaardeland.nl). Dit land staat symbool voor een gebied waar mensen in harmonie, in verwondering over en met respect voor elkaar en met de natuur omgaan. Zingend, lerend, natuurontdekkend, brandneteletend, in het gras plassend en poepend. Een natuurbelevingprogramma, om kinderen weer in contact te brengen met de natuur. Weer? Of voor het eerst echt goed?

En jee, wat zijn ze trots op dat wat ze die twee dagen hebben geleerd. Met de muggen als achtergrondkoortje zoemend om onze oren, staan twee negenjarigen stralend het lied van vrouwtje Fleur te zingen. ‘Het bos groet met een welkomstgeur, de zon geeft een warme kleur, de wind fluistert sprookjes over bos, mens en dier. Water glinstert in de zon, ik wou dat ik hier blijven kon, het is alsof ik tover hier, ik speel met plezier.’ Het blijkt het wachtwoord te zijn, dit lied. Het wacht(ers)lied om Het Bewaarde Land te betreden. We doen een verwoede poging om melodie en woorden dusdanig in onze 40+ hersens op te nemen, dat we voldoen aan de criteria om het land te mogen betreden. We slagen, met de hakken over de sloot. Nou ja, laarzen in de modder, dat benadert meer de werkelijkheid. Entree.

En dan gaan we los. Allemaal. We eten schapenzuring, een prima alternatief voor een Granny Smith. De gedachte dat dit plantje, ontdekt aan de rand van het pad, met niet geringe kans door een hond bewaterd is, verwijs ik naar een ander land. Der fabelen. We kauwen op grassprieten, springen over koeienflatsen van op z’n minst 3 kilo. De kids vangen een kikker (iek). Ze verdwijnen in bomen. Struinen door de hei. Vanavond tekencontrole, schiet me te binnen, niet vergeten. De regen blijft tikken, het deert niet. Heerlijk om de kids zo vrij en blij te zien, heerlijk om buiten te zijn. Aarden, landen. In het hier en nu. De puurheid van de natuur. Genieten. Tot in de tenen van mijn rode laarzen.

Zou het ook voor volwassenen werken, een natuurbelevingprogramma? Harmonie, respect, verwondering voor mens en natuur (waaronder die van de mensch). Voor mij zijn het kenmerken van leiderschap. Zijn het woorden die horen bij dagelijkse ontmoetingen met mensen. Je krijgt wat je geeft. Wie goed doet, goed ontmoet. Een bezoek aan Het Bewaarde Land maakt bewust, laat denken en doet groeien. Jong en oud. Ik zie slechts één bottleneck: het onthouden van het toegangslied. Misschien kan daar een App voor worden ontwikkeld?

Zondagavond, 20 uur. Na een heerlijke buitendag de binnenverwarming aan. Half september, de herfst is voelbaar. M’n straatje is afgesloten, er staat een band open-air te spelen. Heerlijke jazzy muziek verwarmt de woonkamer. We swingen, zoonlief en ik. Vanuit Het Bewaarde Land zijn we doorgereisd naar Het Beloofde Land. Geluk stroomt door me heen, ik hoop dat hij het ook kan voelen. Regen of niet, de zon schijnt in zijn ogen. En in mijn hoofd hoor ik zachtjes zingen… water glinstert in de zon, ik wou dat ik hier blijven kon…