Kroniek voor gescheiden ouders

Kerstavond 2010 ... Boxtel heeft er een nieuwe Bridget Jones bij. All by myself zit ik met een fles water voor de open haard van mijn nieuwe huisje. Ik trommel 'Geloven in het leven' op het drumstel dat ik een paar maanden geleden na de boedelverdeling naar mijn nieuwe onderkomen heb verhuisd. Een dagboek vol nieuwe ervaringen; ik voel me zowel sneu & alleen als sterk & in mijn kracht.

We leren elkaar in de studententijd kennen tijdens het huwelijk van een vriend van hem en een vriendin van mij. Eerste baan, eerste huis, samenwonen, huwelijk, eerste en tweede kind verrijken ons leven. Een relatie van 20 jaar, waarvan 12,5 jaar getrouwd. En toch ... het lukt ons niet dit geluk samen vast te houden.

De beslissing om te scheiden is groot, van huis uit heb ik immers de boodschap 'scheiden is not-done en alles is te fixen' meegekregen. Daarbij is mijn vader op jonge leeftijd weduwnaar geworden, dus hoe kan ik met goed fatsoen vrijwillig uit dit huwelijk stappen? Het lijkt een onmogelijke opgave om niet loyaal te zijn aan het gemis van mijn moeder waar ons gezin onvrijwillig in terecht is gekomen.

Toch zet ik de stap met nauwelijks een idee wat me te wachten staat. Voor het eerst in mijn leven woon ik alleen ... het ouderlijk huis, studentenhuis en huwelijkse relatiehuis definitief achter me gelaten.

En dan ... is alles anders en begint er een nieuw leven ... het leven van een gescheiden ouder.

Ik ga een huishoudboekje bijhouden om zicht te krijgen op mijn financiën, iets wat met twee inkomens en een ex-genoot als financieel expert en dus (bruid)schatbewaarder niet nodig was. Hypotheekgesprekken woonde ik, met hem naast me, voor spek-en-bonen en quasi intelligent kijkend bij, want begrijpen toentertijd ... ho maar.

Ja ... parttime ouderschap geeft meer tijd voor jezelf en één weekend in de twee weken dè mogelijkheid tot ultiem uitslapen en leuke dingen doen. Veel 'huwelijkse ouders' zouden een scheiding voor deze me-time over hebben, wordt me zo nu en dan in vertrouwen toegefluisterd.

En ... er zijn ook drempels waar je als gescheiden ouder over mag.

Als gescheiden ouder spreek je jezelf toe dat alleen naar de film gaan (en bij een zielige film een potje alleen brullen) niet sneu is. Weet je dat er niet meer zo snel een uitnodiging komt voor een gezellig etentje bij een vriendenstel, omdat je dan vaak het derde wiel aan de tandem wordt. Ga je alleen naar een feestje (nog steeds niet leuk). Moet je mensen om je heen eerder om hulp vragen (en dat is best 'n dingetje). Komen alle huis-tuin-en-keukenklusjes uit eigen handen en heb je een heuse gereedschapskist. Zet je de vuilnisbak buiten en heb je dialoogjes met jezelf als het gaat om 'welk deel van jou' dezelfde bak deze keer binnenhaalt ('jij schat?').

Als gescheiden ouder heb je geen idee hoe heerlijk de passagiersstoel van je eigen auto zit. Instrueer je je kind wat hij moet doen mocht je onderweg naar die eenoudervakantie (ja, die bestaan) in Italië onwel worden ('blijf in de auto zitten, kijk goed om je heen wat je ziet aan borden en namen en wegnummers en bel dit telefoonnummer).

Als gescheiden ouder leg je de school- en sportspullen van je kind achter de kliko van je ex-genoot. Heb je buiten-huiselijk overleg over de opvoeding van je kind(eren). Ben je in eigen huis (met trots zelf geregeld of gekocht) vader, moeder, kostwinner en uit-school-theedrinker tegelijkertijd. Krijg je een andere plek in je ouderlijk gezin (van ooit) en gaan broers en zussen meer voor je zorgen (of zorgen over je hebben).

Als gescheiden ouder, die opnieuw ruimte in zijn/haar leven heeft voor een relatie, ga je daten en kom je erachter dat zelfvertrouwen best handig is. Je gaat 'slecht nieuws' brengen en ontvangen ('ik geloof dat we toch niet helemaal matchen'). Je gaat leren om deze feedback niet al te persoonlijk op te vatten. En je ontdekt dat solliciteren door een duidelijke vacaturebeschrijving stukken eenvoudiger is. Dan heb je het nog niet over 'waar spreken we af, hoe herken ik je en wat is jouw ouderschapsrooster ('ah nee, die week heb jij juist de kinderen en ik niet').

Als gescheiden ouder zonder partner is het de vraag wie je kind(eren) helpt met het liefdevol in de voortuin of op het balkon zetten van de Sarah of Abraham als je 50 wordt.

Een greep uit het leven van ...

Kerst 2017 ... zou ik het, met de wetenschap van nu, bijna acht jaar geleden anders hebben gedaan, door de scheiding van toen niet in te stappen? Het antwoord op deze vraag is voor mij persoonlijk een duidelijk -nee-.

Zeven jaar na het ondertekenen van het scheidingsconvenant heb ik ervaren dat alleen-leven wezenlijk anders is dan samen-leven. Dat was wennen en is op sommige momenten nog steeds wennen.

Tegelijkertijd ben ik trots: op zoonlief die zich ontwikkelt tot een zelfstandige en communicatieve jongeman die zich inleeft in de mensen om zich heen. Die prettig woont in het huis van zijn vader èn bij mij. Trots op het co-ouderschap dat een goed werkbare vorm heeft gevonden. Trots op hoe ik mijn nieuwe leven en werkpassie heb opgebouwd en uitgebouwd.

Scheiden vraagt kracht. Scheiden brengt kracht. Deze Bridget Jones komt er wel ... onhandig en handig, zoekend en lerend. Met een deep down levensvertrouwen als basis.