Ongezochte vondsten

De kilometerteller staat op 46464 als ik de straat uitrijd met bestemming Rotterdam. Op weg naar een groep nog onbekende mensen. Samen op ontdekking naar onbekende bestemmingen in het mooie Andalusië . Het enige dat ik weet is de weersverwachting: de hele week zon, 36 graden, weercijfer 9. Een mooi vooruitzicht na een periode van hard werken en weinig rust. Met de sterke behoefte om weer goed in verbinding te komen met mezelf. Het is tijd.

Vakantie was het. Hard werken ook, op een positieve manier wel te verstaan. Want om een passende slaapplaats te vinden voor 13 mensen (en geloof me, dat kan middernacht worden), mijn schaduw in de passievolle Spaanse zon te ontmoeten, me los te worstelen uit strijd en beklemmende ervaringen van ooit, mijn angsten recht in de ogen aan te kijken. Dat vraagt wil, kwetsbaarheid, samen, vertrouwen en de durf om er op uit te gaan en te ontdekken. Zoals de alchemist van Coelho; m'n hart volgen.

Het was elke seconde zo waard. Pareltjes van ontmoetingen en gesprekken, ogen vol tranen, warme harten, stralende gezichten. Sproeten op mijn neus, rust in mijn ogen, overgave met heel m'n lijf. Elke ochtend weer mijn wortels diep in de warme Andalusische aarde laten zakken. Bij volle maan een prachtige vallende ster te zien. Zoemende wespen op het pad van boosheid. Mijn angsten ervaren. In mijn dromen zijn ze er nog. Om wakker te worden en me te realiseren; ik heb een keuze. Altijd. Om te geloven in en te vertrouwen op het leven. Maktub.

Serendipiteit in Anda-Luz: ongezochte vondsten in het land waar het licht verlicht. Ik heb de ziel van de wereld gevoeld. Ben geaard, gezonnevlecht en gezacht met het hart. Stilte is pure verbinding geworden. Door de schaduw van de angst heen heb ik de zon gezien. Een boom ga ik planten, aan het begin van een nieuw levensjaar. Symbool van groei. Bladerdak. Groene blaadjes die bewegen als twinkeling van het leven. Meebewegen met wat is. Het is wat is. Ik ben wie ik ben. En jee, wat geeft dat een innerlijke rust.

De eerste ochtend terug in Nederland popt het volgende gedicht in me op:

Cirkel
uit: 'Ik heb je lief' van Toon Hermans

Ik heb gezocht,
gevonden en verloren,
En weer opnieuw gezocht
totdat ik het weer vond,
Een mens wordt zoveel meer
dan eens geboren,
En voor wie zoekt
is op een dag
de cirkel rond.

Prachtige woorden en zo waar. Voor mij is er echter 1 nuance (sorry Toon :-)). Na een hele bijzondere en intense Andalusische vakantieweek durf ik met heel mijn hart te zeggen:

En voor wie niet zoekt, is op een dag de cirkel rond!