Onverwacht juweeltje

Eens in de zoveel tijd krijg ik weer de –itch- van herijking. Je kunt je wellicht alles voorstellen bij de coachvragen aan mezelf die daarbij horen. ‘Wie ben je nu Birgit?’ Poeh, daar is de afgelopen twee jaar na de scheiding nogal wat in veranderd, ten positieve wel te verstaan. ‘Waar sta je nu?’ Bijna 43 zomers jong, zo ongeveer op de helft van mijn leven, dus nog heel wat tijd om te bouwen en vorm te geven.

Toen kwam ie, de vraag aan mezelf waar ik altijd het meest beducht op ben: ’Wat wil je nu Vandermeulen?’ Want tja, ik wil zo veel. Ik wil interimmen, coachen, trainen. Ik ben bezig met een nieuwe huisstijl voor mijn nieuwe bedrijfsnaam (Feelwise!). Ik wil een tweede boek schrijven, een leiderschapsprogramma ontwikkelen. Ik ga over een maand met een prachtige opleiding beginnen. Ik wil opnieuw naar IJsland en naar Bhutan. Owja, Peru niet te vergeten. Ik wil genieten van het leven en de mooie mensen om me heen (dat doe ik!), genieten van het –zijn- van zoonlief in alles wat hij is. Zijn kracht, zijn mooie (mooooooie) kanten en ook zijn nukken. En ook dát doe ik, meer dan! Zoveel te doen, komt er in me op, ik heb nog zoveel te doen…….

Dus kom ik (opnieuw) tot de conclusie dat ik moet (en wil!) gaan focussen. En dat is niet zo simpel voor iemand met veel energie en veel interesses. Ik besluit te focussen op het vinden van een interim klus. En ik besluit te focussen op het formuleren van dat waar ik als coach voor sta en dat wat ik mensen te bieden heb. Meer dan genoeg focus voor dit moment.

Achter mijn laptop… tikketikketik… Ik kom tot de conclusie dat ik het woord ‘Ik-verbinder’ onderscheidender vind dan het woord coach. Ik constateer dat ik een ‘verhalenpuzzelaar’ ben, omdat ik altijd wil begrijpen hoe mensen in elkaar zitten en wat hen drijft, wat ingegeven wordt door alle mooie verhalen die mensen me vertellen. En ik ervaar vanuit mijn tenen dat ik geloof in de talenten en de kracht die ieder mens heeft. Dat het kennen van (lees: het verbinden met) jezelf zorgt voor het vertrouwen op jezelf. En dat dit wezenlijk bijdraagt aan een gelukkiger leven met rust in je hoofd en in contact met je gevoel!

Zo… dat staat. Even naar buiten, laten bezinken en bezinnen. Ik loop het mooie historische straatje uit waar ik woon. Op de hoek zit een gezellig echt Brabants dorpscafé. Of echt gezellig, zo je wil. Guus Meeuwis zou er in ieder geval een lied over kunnen zingen. Voor het café zit op een stoeltje in de zon de eigenaresse een boek te lezen. Ze spreekt me aan en we raken aan de praat. Ze vertelt me over haar leven, over het feit dat je kinderen altijd kinderen blijven, ook al zijn ze in de 30. Over het maken van keuzes. Over het nu en over de toekomst. En het bijzondere is dat zij met dat wat ze vertelt alle facetten raakt van dat waar ik zojuist over aan het nadenken en schrijven ben geweest. Zonder dat ik er ook maar iets in stuur. Voor mij een mooie bevestiging dat er geen toeval is.

Het gesprek komt op haar dochter die in Dubai woont. Een vrouw met veel talenten en weinig papieren. Een vrouw die heel lang zoekende is geweest. Dat zag ze, mijn straatgenote als moeder, in de ogen van haar dochter. Die eeuwige onrust. Want ja, je kind ken je uit duizenden. Ze hadden net een pittig gesprek gehad aan de telefoon, haar dochter en zij. Tegen elkaar gezegd wat ze wilden, misschien wel moesten zeggen. Niet gemakkelijk was het geweest, wel duidelijk.

En uit alles blijkt de onvoorwaardelijke liefde van deze moeder voor haar kind. Met al haar onrust, al haar zoeken. En ook de liefde van deze dochter voor haar moeder. Met al haar oerwijsheid, al haar rust. Kippenvel, dat kreeg ik ervan.

De verhuizing van Ierland naar Dubai heeft haar dochter goed gedaan vertelt ze. Sinds jaren heeft ze weer rust. Op mijn vraag wat Dubai haar dochter heeft gebracht, antwoordt ze dat ze in het land van pioniers een baan heeft gevonden als Personal Assistent. Op basis van haar talenten, papieren waren niet belangrijk. En terecht. Want elk mens heeft zoveel meer in zich dan wat met en op papier te kwalificeren is.

Ik bedank haar voor het ontroerende en open gesprek, mijn straatgenote. Een onverwacht juweeltje. Wat een wijsheid heeft deze vrouw in zich, prachtig. Ik loop terug naar huis en kruip achter mijn laptop. En voor de 2e keer die dag ervaar ik vanuit mijn tenen dat ik geloof in de talenten en de kracht die ieder mens heeft. Dat het verbinden met jezelf zorgt voor het vertrouwen op jezelf. En dat dit wezenlijk bijdraagt aan een gelukkiger leven met rust in je hoofd en in contact met je gevoel.

Het bewijs was wederom geleverd. De Dubaise dochter deed me realiseren dat ik aan mijn ‘geloven’ nog één ding moet toevoegen: met of zonder diploma’s. Talenten zijn niet in papieren te vatten; ze zijn de basis van geluk en rust die je in ogen kunt zien en voelen!!