Een mondiale noodstop
maart 22, 2020
Het is donderdag 12 maart 2020 als we worden overvallen door de landelijke maatregel van thuiswerken en afgelaste groepsbijeenkomsten. Twee dagen later worden scholen en horeca tot nader order gesloten. Het is menens: Nederland bevindt zich in een intelligente lock-down.
Ineens zitten we collectief thuis. Is de scheiding werk-privé zoek. Wordt er dapper gewerkt met kinderen op schoot. Kennen we de beste WIFI-plek in huis. We gaan over tot preventieve maatregelen: wassen onze handen ontelbaar keer per dag, poetsen de handvatten van onze winkelkarren, denken (en handelen) in anderhalve meters. Het volle restaurant in die Netflix-serie uit 2019 lijkt een welhaast buitenaards tafereel. We struikelen door de fases van een collectieve rouwcurve en gaan van schrik naar ontkenning naar boosheid naar zorg naar verdriet naar apathie en ook naar recalcitrantie. Want een deel van de Nederlanders neemt bewegingsvrijheid, omdat de muren op hen afkomen.
Voor veel mensen betekent of betekende deze Corona-tijd echter leven in een permanente staat van diffuse angst: er is een virus dat ons bedreigt, en we kunnen het niet concreet waarnemen. Want als je besmet wordt, weet je dat pas 14 dagen later. Onze bewegingsvrijheid is geminimaliseerd. Ons dagelijks leven ging volledig op z’n kop, wisten niet hoe lang het nog ging duren en weten voor een deel nog steeds niet hoe lang bepaalde maatregelen gaan duren. In het diepste dal van rouw voel je de houvast van grond onder je voeten -ook al is dat in een diepe put-. In een lock-down situatie voelt dat houvast door een gebrek aan een lange termijn perspectief duidelijk anders.
Want alles is verbroken. En tegelijkertijd gloort er in de -figuurlijke- ruimte van ons nieuwe normaal een sleutel voor verandering, met daarin een sleutel voor jouw persoonlijke groei.
Trendforecaster Lidewij Edelkoort zei op 5 april jl. in de uitzending van VPRO Tegenlicht: ‘elk mens heeft nood aan zin en betekenis.’
Hoe ik dat doe? Heel klein en consequent. Ik zeg alle mensen die ik tijdens mijn dagelijkse wandeling tegenkom gedag. Doe boodschappen voor een dorpsgenoot. Help mijn zusje met haar drukke jonge gezin. Bel wekelijks op een vaste dag en tijd met iemand die het moeilijk heeft. Koop kleine cadeautjes voor mensen die ik liefheb en leg die voor hun voordeur. Ik wist het al van mezelf en nu de dagelijkse zo bekende wereld ‘stil is gevallen’ wordt het uitvergroot helder: vanuit het hart help ik graag met -praktisch doen-, breng ik een lach of blijheid en bied ik contact waarin de ander welkom is en alles er mag zijn.
Mijn vragen aan jou: Durf jij deze quarantaine-tijd (ook) te gebruiken om stil te staan en te reflecteren? Te ervaren wat deze C-tijd met jou doet. Hoe het is om niet naar kantoor te mogen gaan. Hoe het is om geen reistijd te hebben. Hoe het is om je collega’s niet bij het koffieapparaat te spreken. Hoe het is om dagelijks aan jezelf verantwoording af te leggen over je eigen productiviteit.
Wat was de afgelopen weken belangrijk voor je? Wat heb je gevoeld? Wat heb je voor een ander gedaan? Wat heeft een ander voor jou gedaan (mogen doen)? Hoe kun & wil jij in dit leven van betekenis zijn vanuit wie jij in de kern bent? Je hebt nu de kans om jezelf zachtjes op te porren en dát vorm te geven wat voor jou van werkelijke waarde is. Dat is jouw vonk van persoonlijk leiderschap, ook op anderhalve meter afstand!
